Prokurator w Gdańsku unieważnił wyrok więzienia wydany jeszcze w PRL

Unieważnienie wyroku z 1966 r. skazującego Jana Rulewskiego

Jak poinformował Mieczysław Góra, prokurator Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Gdańsku, 5 czerwca 2025 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie rozpatrzył wniosek prokuratora tej komisji o stwierdzenie nieważności wyroku Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie z 21 kwietnia 1966 r. i utrzymującego go w mocy postanowienia Sądu Najwyższego Izby Wojskowej w Warszawie z 23 maja 1966 r., skazującego szeregowego podchorążego Jana Rulewskiego na karę 5 lat więzienia.

Prokurator podał, że kiedy Rulewski był studentem Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, wiosną 1965 r. odbywały się wybory do Sejmu i rad narodowych.

Były one poprzedzone obowiązkiem sprawdzenia list wyborczych, zwłaszcza w wojsku. Jan Rulewski nie dokonał tego. W następstwie czego został przedstawiony do raportu komendanta WAT, generała dywizji Michała Owczynnikowa. Tam przedstawił swoje powody, dla których nie sprawdził listy, a nadto zamiar nieuczestniczenia w wyborach. Powód był następujący: kandydatami na posłów i radnych w okręgu były osoby związane z niechlubną stalinowską przeszłością, pracownicy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Tacy jak Mieczysław Moczar, Grzegorz Korczyński

– wyjaśnił prokurator Góra.

15 maja 1965 r. Rulewski został dyscyplinarnie usunięty z WAT „za głoszenie w miejscu publicznym wrogich tez o charakterze antysocjalistycznym, antypaństwowym i antypatriotycznym”.

Określono go jako zdecydowanego przeciwnika ustroju socjalistycznego i władzy ludowej i skierowano do pancernej jednostki karnej w Sanoku do odbycia dwuletniej zasadniczej służby wojskowej.

Rulewski postanowił wtedy uciec do Francji. Został zatrzymany i skazany na 5 lat więzienia.

Od skazańca do bohatera. Historia Jana Rulewskiego 

5 czerwca 2025 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie uznał czyny przypisane Rulewskiemu w wyroku z 21 kwietnia 1966 r. za związane z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

„Encyklopedia Solidarności” podaje, że Rulewski (rocznik 1944) nie stawił się w jednostce w Sanoku, krótko się ukrywał, po czym próbował uciec na Zachód. Został schwytany w Czechosłowacji i po deportowaniu do Polski skazany za dezercję. Wyszedł z więzienia w lipcu 1969 r. na mocy amnestii.

W 1974 r. skończył studia w Wyższej Szkole Inżynierskiej (od 2006 r. Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy) w Bydgoszczy. Pracował w Ośrodku Rozwojowo-Badawczym Rometu jako specjalista konstruktor. Od września 1980 r. należał do Solidarności, był członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej.

19 marca 1981 r. został pobity (z Mariuszem Łabentowiczem i Michałem Bartoszcze) przez milicjantów podczas sesji Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy. Konsekwencją było ogłoszenie przez Solidarność stanu gotowości strajkowej w całym kraju (tzw. kryzys bydgoski).

13 grudnia 1981 r. został internowany, a 19 grudnia 1982 r. - aresztowany. Zwolniono go w sierpniu 1984 r. na mocy amnestii. W latach 1984-1985 pracował jako konstruktor w Romecie w Kowalewie Wlkp., w czerwcu 1985 r. został zwolniony za zorganizowanie strajku. Do 1990 r. był taksówkarzem. W 1987 został współzałożycielem Grupy Roboczej Komisji Krajowej domagającej się zwołania jej w składzie z 1981 r.

W latach 1991-2001 poseł z listy „S”, potem w UD i UW. Od 2007 r. senator z listy PO w 2006 r. W kwietniu 2019 zrezygnował z członkostwa w klubie senatorskim PO (ze względu na sojusz tej partii w ramach Koalicji Europejskiej z grupą dawnych działaczy PZPR) i zapowiedział rezygnację z aktywności politycznej. W kolejnych wyborach nie wystartował.

Prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski w 1990 r. odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a prezydent Lech Kaczyński w 2006 r. – Krzyżem Komandorskim tego orderu. W 2021 r. prezydent Andrzej Duda nadał mu Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski.